Van buiten naar binnen

Wat voel ik me heerlijk rustig wanneer ik verstilling vind in mezelf en echt aanwezig ben in het moment. Dit is iets wat ik voortdurend oefen.

In een wereld met veel triggers die ons naar buiten lokken, is verstilling vinden in jezelf knap lastig. Sociale verwachtingen, tv, smartphones enzovoort. Je zou zeggen dat kinderen ook in dit rijtje horen. Wat mij betreft is dat juist niet zo. Mijn kinderen vragen voortdurend mijn aandacht, maar wel vanuit hun kinderlijke onbevangenheid en vaak vanuit het nu. Ze willen altijd mijn aandacht als ik bijvoorbeeld in mijn telefoon gedoken zit en niet aanwezig ben in het moment. Op dat moment vind ik dit vervelend, én probeer ik het te zien als een wake-upcall. Mijn kinderen nodigen mij steeds opnieuw uit echt aanwezig te zijn.

Omdat ik Reiki-leraar ben, denken mensen vaak dat ik mezelf en mijn gezin veelvuldig behandel met Reiki. In de praktijk is dit veel minder dan ik zou willen. Reiki is ook een manier om naar binnen te keren en in het nu te zijn. Mijn ego heeft daar echter regelmatig geen zin in. Afleiding zoeken door dingen te regelen, te fixen, of alvast op te zoeken voor later: alles wat ik wil, wil ik nastreven. Dat krijgt meestal de voorkeur. Naar binnen keren betekent ook voelen hoe het met me gaat, en dat is niet altijd prettig. Lichamelijke pijntjes laat ik meestal behandelen door andere therapeuten waarvan ik denk dat ze het snel kunnen oplossen. Pijn moet weg, en wel zo snel mogelijk. Dat is ook hoe de westerse wereld vaak denkt. Op de lange termijn lost het echter het probleem niet op. Pijn is er niet voor niets. Het lichaam wil me iets vertellen. Ik heb te lang doorgelopen, te ongezond gegeten, te veel gewerkt – of wat dan ook.

Het is dan belangrijk stil te staan en bij mezelf te rade te gaan waar het is begonnen. Ik heb stil te zijn om echt te kunnen luisteren naar mijn lichaam.

Dan kom ik van alles tegen: vermoeidheid, stress, blessures enzovoort. Bij mij gaat het uiteindelijk altijd over niet naar mijn lichaam luisteren, door stress vluchten in emo-eten en mijn lichaam structureel overbelasten.

Superfrustrerend. Maar als ik echt luister naar mijn lichaam, echt grond in het hier en nu, dan voel ik de juiste richting.

Door de pijn heen die ik voel, door echt te zijn, voel ik me werkelijk aanwezig in mezelf, mijn gezin en de wereld om me heen. Ik gun mezelf dan ook momenten van rust, al duren ze maar even. Reiki is dan weer een onderdeel van mij en laat me nog verder zakken in het nu. Het leert me dat helen van wonden tijd nodig heeft en heel veel liefdevolle aandacht. Wonden genezen door oprechte aandacht. Een pleister stopt alleen het bloeden. Ik maak steeds vaker de beweging van buiten naar binnen, om uiteindelijk vanuit mijn volledige aanwezigheid weer naar buiten te kunnen zijn.